WYSTAWY 

Wygnanie z Raju: Grupa Splendor
Akademia Sztuk Pięknych
Pałac Czapskich, Galeria -1
Krakowskie Przedmieście 5, Warszawa
wystawa: 7.11–28.11.2025
wernisaż: 7.11.2025, godz. 18.00

Fenomen Płaczących Ikon – wystawa dyplomowa w Galerii Przeciąg,
Warszawa 14.06.2024 – 21.06.2024

STAND STILL w Ermitażu Łazienek Królewskich w Warszawie
01.03.2024 – 15.04.2024

Thirteen of One | Two od Six w Galerii Okay Space,
Ateny 18.05.2023 – 25.05.2023

Hulaj dusza, Wisły nie ma w Pawilonie Edukacyjnym Kamień nad Wisłą (wystawa Grupy Splendor)
Warszawa, 29.08.2022 – 06.09.2022

Obraz podręczny w Galerii Widna (wystawa Grupy Splendor)
Kraków, 15.07.2022-31.07.2022

Wygnanie z Raju: Grupa Splendor

Akademia Sztuk Pięknych
Pałac Czapskich, Galeria -1
Krakowskie Przedmieście 5, Warszawa

wystawa: 7.11–28.11.2025
wernisaż: 7.11.2025, godz. 18.00

artystki i artyści: Ewa Dąbkowska, Maria Gil, Aleksandra Jastrzębska, Julia Perpetua Piestrzyńska, Angelika Rudak, Marianna Stręk, Andrzej Wieczorkiewicz
kurator: Adam Parol
koordynacja: Paula Gowin, Marianna Stręk

W Raju było pięknie. Nie musieliśmy marzyć i śnić – wszystko o czym śniliśmy i marzyliśmy działo się dla nas bez trudu. Cieszyliśmy się bezpieczeństwem, swoim towarzystwem, obfitością plonów i czystych rzek. Wena była naszą przyjaciółką i nigdy nas nie opuszczała. Sztuka płynęła z nas wartko jak górskie potoki, z których piliśmy wodę. Wszystkie zapachy i smaki były słodkie. Muzyka nas nie opuszczała. Urodzaj uspokajał nasze niepokoje i lęki, chyba straciliśmy wszelkie zmartwienia. Czas płynął gdzieś obok i zdawał się nie mieć na nas żadnego wpływu. Musieliśmy popełnić jakiś błąd.

Splendor, 2025

„Wygnanie z Raju” to pierwsza prezentacja twórczości Grupy Splendor od czasu zakończenia edukacji przez kolektyw na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w 2024 roku. Koniec studiów to szczególny moment w artystycznej karierze, który wiąże się z przejściem od oswojonego do niepewnego. Pisane i niepisane reguły akademickiego świata przestają obowiązywać. Nie ma już zadanych tematów, przeglądów, korekt i ocen. Moment zakończenia staje się momentem otwarcia.

Splendor powstał z potrzeby bycia razem i wzajemnego wsparcia, choć jak sami podkreślają ich twórcze wybory i artystyczne postawy różnią się od siebie. Powstałe w ciągu ostatnich kilku miesięcy prace prezentują szerokie spektrum estetyk, podjętych tematów czy wykorzystanych technik, łączy je jednak wspólne poczucie „wygnania z raju” – uczucie opuszczenia bezpiecznego miejsca, przestrzeni wzrastania.

Wystawa Splendoru jest również próbą rozmowy o pokoleniowym doświadczeniu niepewności i poszukiwania własnej drogi. To doświadczenie, wspólne dla wielu młodych artystek i artystów wchodzących w świat sztuki, staje się impulsem do redefinicji własnej tożsamości i sposobu działania. Z momentem przekroczenia zdaje się nierozerwalnie wiązać jakaś strata, której przepracowanie ujawnia nowy potencjał. Nostalgia za Rajem ustępuje miejsca ciekawości tego, co ma dopiero nadejść.

 Grupa Splendor – kolektyw artystyczny założony w 2020 roku na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Współtworzą go: Ewa Dąbkowska, Maria Gil, Aleksandra Jastrzębska, Julia Perpetua Piestrzyńska, Angelika Rudak, Marianna Stręk i Andrzej Wieczorkiewicz. Nazwa grupy powstała jako ironiczna odpowiedź na komentarz jednego z wykładowców, który powtarzał, że „w sztuce powinien być splendor!”. Członkinie i członkowie cechują się różnorodnością postaw artystycznych i odrębnością przekonań. Punktów wspólnych poszukują podczas dialogu i współpracy, co owocuje tworzeniem nowych sytuacji artystycznych. Oprócz wystaw realizują open calle i wydarzenia muzyczne.

Fenomen Płaczących Ikon

Cykl Fenomen Płaczących Ikon jest refleksją nad miejscem obrazu w dialogu między tym, co materialne i duchowe oraz nad rolą wizerunku w kształtowaniu emocji, wiary i zbiorowej wyobraźni. Punktem wyjścia stało się wspomnienie z dzieciństwa – pierwsze zetknięcie z opowieścią o cudownym, „płaczącym” wizerunku – do którego powróciłem po latach, przygotowując projekt dyplomowy. W swoich pracach nie szukam odpowiedzi na pytanie o źródło tego fenomenu, lecz próbuję uchwycić napięcie, jakie rodzi się w zetknięciu z sacrum – jego ulotną, niemal nieuchwytną obecnością.

Obrazy i obiekty tworzą opowieść o ikonie jako medium, które katalizuje emocje, ale też odciska na sobie ludzkie projekcje. Interesuje mnie moment, w którym wizerunek staje się nie tyle przedmiotem kultu, co lustrem ludzkich tęsknot i duchowych potrzeb. Dlatego w mojej praktyce ważne jest przełamywanie tradycyjnych schematów ikonografii – wykorzystuję nietypowe materiały i narzędzia (welur, ołów, aerograf), a ślady malarskie pozostają subtelne, niemal widmowe.

Seria Lacrimae, będąca częścią dyplomu, jest próbą uchwycenia samego aktu „płaczu” obrazu – nie jako cudu, lecz jako metafory poszukiwania ukojenia i duchowego sensu. Ołowiane łzy, odcisk suchego pędzla, zarys postaci Matki Boskiej – wszystkie te elementy tworzą obrazy bardziej kontemplacyjne niż narracyjne, pozostawiając widzowi przestrzeń na indywidualne przeżycie.
.